Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 12 d’octòbre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Esperia
Entre lei sants e santas que celebra encuei lo calendier gregorian, n’i a una des païs nòstei. Li diam Esperia, ò Esperia de Caors (ò Caurs), d’abòrd qu’èra una Carcinhòla, que viviá dins la segonda mitat dau sègle VIII.
Filha de familha, crestiana, polideta, aguent fach lèu vòt de virginitat, perdèt sei gents qu’aviá gaire mai de doge ans e demoret soleta ambé son fraire, un pauc pus vièlh. Amb aquò avián un cosin, un marridàs qu’assajava de profiechar de la situacion. Entendet parlar de sa beutat, e la vouguet esposar. Son fraire, per aguer la patz, diguet de òc. Esperia alora anet s’escondre dins un trauc d’un vièlh roure pròchi un riu. Ailà, un dei sordats que la cercavon, l’entendet un jorn que pregava e ansin la retrobet. Lo cosin penset adonc se ne’n far mèstre, mai ela refuset tant vigorosament que eu s’encanhet, talament qu’a la fin, d’un còp de sabre, li faguet sautar la tèsta. La santa, tota descapitada qu’èra, la ramasset et l’anet lavar au riu…
Vaquí coma un capelan de l’encontrada contet puei aquela estranha scèna : « A ginolhs davant la font, que dempuei pòrta son nom, que fa la paura martira ? Es aquí que vira, vira, Lava, relava son cap. E son còrs qu’a pas sagnat, coma un riu s’estorritz ara. L’aire n’es tot embaumat. E d’aquel temps a costat, una tomba se prepara… Lo martire es acabat. »
Jean-Yves ROYER
