Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 26 novembre 2011 en lenga nòsta.
Lo Pòrc
Per l’Agachaire
Este 26 de novembre, lo calendier revolucionari n’es au quintidí 5 de Frimaire, e festeja lo pòrc.
E de segur que se i a una bèstia qu’òm li fai sa fèsta, ei ben ela… D’alhors, per una bòna part dei legeires d’aquesta cronica, la fèsta dau pòrc, autrament dich lo jorn que se tua e comença de se manjar (promier, la fricassèia…) e d’adobar tota la carnsalada, dau bodin au merçon e autra saussissalha, en passent per ventresca e cambajon, deu li rapelar tot plen de sovenirs, d’enfança ò de pas tant luenh…
Mai avans de tuar lo pòrc, lo fau faire venir, e siáu pas segur que fòrça monde sachèsson lo crit per sonar aquela bèstia… Per lei galinas ò les cabras, aquò es encar pron conoissut. Mai per lo pòrc ? Ieu nimai o sabiáu pas, ò n’aviáu pas gardat remembre. Jusqu’au jorn que l’avèm recampat en collectagi, dins una campanha au Revest d’Aubion, e que fai : « Gè… Gè… », ambé lo « è » pron lòng. L’ai puei cercat dins totei mei diccionaris, mai degun sembla de l’aguer relevat. Se n’i a que l’an agut entendut, ò que ne’n sabon un autre, aquò m’interessariá fòrça.
Parlarai pas mai de tot ce que l’òm fai coma mangiscla ambé lo pòrc, que i auriá la matèria d’una enciclopedia. Parier per totei les expressions, dires, cançons e galejadas onte les pòrcs an sa plaça. E encara parlo pas aicí de la truèia ni des porcets…