Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 27 août 2011 en lenga nòsta.
L’Escala
Per l’Agachaire
Nos vaquí mai au Decadí 10 de Fructidòr de l’an 219 de la Republica, jorn de l’escala. Diso mai, d’abòrd que n’ai agut parlat un autre 27 d’avost, en l’an 213, que lo Decadí tombava un dimenge, jorn qu’èra a l’epòca aqueu d’aquesta cronica. Aviáu alora parlat mai que mai d’un sovenir de pichòt, quand ma grand me disiá d’escala-barri, en pensent tant a mei juecs de dròlle coma a l’aucèu qu’escala les parets.
Mai un escala-barri es pereu un raubaire, d’abòrd que per raubar li fau sovent escalar muretas, muralhas, e autres entrambles de tota mena. De còps amb una escala de còrda, que sovent se sòna adonc « escala de volur ».
A temps passat, lo tèrme èra pron generau, e podiá s’aplicar a tota mena de raubaires e de raubaments. Es ansin que dins les « Cançons dau carrateiron », satiras sestianas dau començament dau sègle XVI, se ne’n parla a prepaus dei notaris. Parèis qu’a l’epòca, a grands còps de gratusa sus sei documents, èron de falsificators de mestier, « tots escala-barris »…
De segur qu’aquela profession a degut se moralisar, mai l’expression podriá encar servir. Per exemple per parlar d’aqueu monde de la finança, que fan escalar tant de causas, a començar per lei molons de sòus que ganhon, d’un biais que raubar ei lo solet mot que lo pòsque nomar…