Participèron au cors 12 sòcis : Crestian, Joan-Pèire, Marido e Rogier, Jennifer. Crestiana, Jouseta, Quiquí, Rogier Gilli, Choaseta e Gerald, Carlòta.
– Coma lo diètz en niçard : Ils apprécièrent beaucoup la crème d’anchois dont ils n’avaient jamais goûté et encore plus les beignets de sardines.
Si regalèron fòrça/ totplen embé lo pissalat / maquet (provençau) que n’avian jamai tastat e encà demai emb’ai binhetas de sardinas.
Dictada : Plora, Tolosa esto sera
Lu nòstres enfants son mòrts
Davant la barbaria mi pilha l’escufenha
Mas perqué, perqué ?
Audi lo resson dau fusiu
Vèi la fòga espaventada
Li làgrimas sus li caras
Lu còrs que s’estrenhan
Non es ver ?
Serà un marrit pantais ?
Plora, Tolosa esto sera
La ferida es duberta
L’òdi es revengut ancuei .
Siáu sensa votz
Emb’ai uelhs espalancats
Non acapissi
Sanha, Tolosa esto sera. Françon DALBERA (in Ribon-Ribanha Lo Retorn pàgina 87)
Que de nòu ?
JPB : Embarrament !
Siam toi dins lo meme sac. Si podem pas desplaçar a mai d’un quilomètre dau nòstre.
N’i a que son mai crespinats que d’autres, es un pauc lo mieu cas que, despí lo mieu, pòdi caminar una ora de temps sigue sus la passejada d’en Palhon, dicha verda, sigue m’en puar fins en Castèu e aver una vista sus la vila d’un costat e lo pòrt e li còlas de l’autre.
Ièr coma avii una ora da perdre ò da ganhar, anèri doncas en Castèu dins un luec que l’i èri pas jamai anat dont si veon l’entrada dau Pòrt, la Reserva, Coco Beach, lo Castèu de l’Inglés e lo Cau de Niça.
Es una meravilha que vos dii. Mas posquèri pas tardar que l’ora virava. Alora l’i tornerai un autre còup quora lo temps nen serà pas comptat.
Jouseta Morançay : D’aquest temps, quand vau dins lo mieu jardin , aremarqui que la natura sembla completament desaviada. Vesi lei mieus rosiers de Mai, aquelei que fan la ròsa » centifolia » de Grassa, qu’an ja de botons e meme de flors per d’unei.
E lei lilàs an de pichons boquetons de flors a la cima dei brancas dont les fuelhas son tombadas !
Coma fan d’unei per negar lo rescaufament climatic ? Li a qu’a durbir leis uelhs…
Ròsa de mai dau 17 de novembre dau/de 2020
Contatz un remembre d’enfança en quauqui regas :
Choaseta : Remembre d’enfança
Dau temps dei vacanças d’estiu, embé lu mieus parents e ma cosina Renata de doi ans ma maja, s’en calavam de París au Broc per passar lo mes d’aost en cò de ma maigran.
Lo viatge si faguèt en doi jorns, l’autorota non existia a n’aquela época.
A l’anar, mon paire s’arrestava a Montelimar e nos crompava de nogats per lo nòstre gran plasir. Au retorn, l’arrèst si faía dins lo Morvan a Arnay le Duc dont l’especialitat culinària son li limaças de Borgònha.
Una annada, lo sera au restaurant, Renata pilhant la pinceta per tenir una limaça, aquela d’aquí li escapèt e tombèt per lo sòl dau restaurant, si siam escracanhats dau rire.
Aquest sovenir, nos fa encara rire embé ma cosina quora l’evocam au telefòno.
Quiquí : Quora èri pichona, cada diménegue d’estiu, embé la familha tota : papa, maman, sòrres barbas, tantas, cosins, cosinas, anavam en riba de mar a costat de Var dont l’i a aüra « Cap 3000 ». A l’época l’i avia una gaudina de vernas e just una pichina cabana dont si vendia da beure e bessai quaqua ren da manjar, lo luec si sonava « Les Flots Bleus ».
Lu òmes de la familha tendion una granda tèla tra de piquets e passaviam la jornada a jugar, córrer e si banhar. Li fremas parlavan e si passejavan e preparavan de bòai pans banhats.
Ieu èri pichina, sabi pas : quatre ò cinc ans e sabii pas denedar ! Mas mi plasia ben de córrer darrier un tòc de bòsc que mandavi en la mar pas tròp luenh, un pauc coma un can !!! E a un moment, plof ! auguèri plus pen e mi trovèri sota l’aiga : una bèla paur !! Urosament papà venguèt a mon secors e mi sauvèt.
D’aquest temps m’es restat una paur de l’aiga, ai mes de temps per emparar a denedar e pòdi totjorn pas metre la tèsta en l’aiga, mi resta una sòrta de clostrofobia de l’aiga que pòu pas passar.
Crestian : Remembre d’enfança
A la crotz de la carriera Defly e Gioffredo li pèrtegas dau trambalan electric faían de belugas a cada passatge. Carriera Defly l’i èran doi masaguins de música, l’un en faça de l’autre. Un èra per lu instruments d’aram, l’autre per li jorginas. En cò de Monsur GHIA, quora crompavi un armònica, lo mèstre mi faía jugar sus una boita de bòsc, embé un bacèu de fòrja, per pas escupir dintre.
Tot au lòng dau trepador, pas gaire de veituras. Lu enfants podian ne’n faire d’aqueli dau calen sensa minga cruci.
La carriera Defly èra coma un pichin vilatge, embé la maceleria, lo fotografe, l’especiaria, la pastisseria e lo distributor de lach ‘mé la cariòla de cavaus.
Ancuei mi fa l’impression qu’èra dins una autra galaxia, un autre monde, un autre temps.
Maridò : LA FÒTO
Per capir la mieu istòria cau que vi parli de la mieu naissença : siáu la maja dins la familha, ma maire e mon paire volian una filha.
Mon paire perqué l’i èran que de garçons dins la sieu familha e ma maire per li metre de vestits que faía : es mai facile de faire de raubas que de braias, mas finda per penchenar de bèlhs berris crespats.
Lu mieus berris negres calèron quatre setmanas après la mieu naissença, estaguèri la tèsta pelada fins a un an, un simple pelanchon sortèt e possèt un pauc. Fin finala a 4 ans avii de berris fins e reddes per lo desesper de ma maire !
Es aquí que comença lo mieu remembre : ma maire e mon paire volian una bela fòto de ieu pilhada per un fotografe. Alora ma maire lo sera denant de mi faire fotografiar mi curbèt la tèsta de papilhòtas e mi cochèt embé tot aquò sus la tèsta. La nuech virèri dins lo liech que li papilhòtas mi genavan, durmèri mau. Lo matin mi pensèri qu’èra la fin d’aqueu suplici non « cu bèla vau venir, quauqua ren deu sofrir ». Aviavam apontament l’après-dinnar doncas gardèri li papilhòtas e coma s’es mes a plòure li gardèri fins dau fotografe. Ma maire m’estaquèt lu berris embé 2 gròs grops blancs e quora mi levèt li papilhòtas denant di pilhar la fòto de magnifiqui englesas si despleguèron ! Son pas demoradi longtemps Mas aquí ai la pròva.
Rogier Maire : Quora èri pichon mi plasia mi passejar alentorn de maion. Estaíi a Àntibol pròche dau licèu. L’i avia encara la campanha e non lo beton come aüra.
Embé una èrba d’avena faíi un grop corrent (ò grop aganta-can) per achapar li granolhas, lu estrapions e li lagramuas. Jugavi un pauc ‘mé elu e lu relaxavi dins la natura.
JPB : Remembre d’enfança.
Avii quatre a cinc ans e anavi a l’escòla materna, en una escòla privada, en cò dei sòrres, dei mónegas se preferètz. La mieu magistressa avia per nom sòrre Anna. Era una frema grandarassa, giganta meme, larga d’espatlas, esquasi doi mètres. De que impressionar lo pichonet qu’èri.
Cada jorn anavi a pen a l’escòla despí lo nòstre, camin de l’Aubre Sotran fins a la carriera El Nouzah en Plaça d’Armas. Pi pilhavi una escorcha que passava per una dràia dins la còla fins a l’escòla. Cada sera faíi lo camin en sens invèrs acompanhat d’un vesin un pauc mai vièlh que ieu que mi tenia compania.
Un jorn, lo vesin mi diguèt :
– Esto sera avèm un apontament embé de filhas, anam dragar.
Ieu que sabii ren de cen que mi contava, vorguèri saupre de que si tractava e cen qu’èra aqueu juec emb’ai filhas.
Doncas en luec de passar per l’escorcha coma de costuma fagueriam un detorn per lo camin gran. Lo mieu amic tenia en man un papeiron dont l’i èra escrich en francés : « Tu veux sortir avec moi » seguit de « oui-non».
A la premiera filha que rescontrèt li donèt lo papeiron. La filha lo legiguèt e diguèt qu’èra de pacti. Una conversacion s’enseguèt per li donar un autre apontament. Lo temps passava, l’ora virava.
Au mieu ma maire, inquieta de non mi veire arribar, sonèt mon paire que partèt a la mieu recerca.
Quora mon paire mi retrovèt es a còup de ponchas-pens au cuòu que tornèri a maion. Siguèt lo solet còup que siguèri picat da mon paire e lo mieu cuòu dont si podia veire l’arc de Sant Martin sobre s’enavisa encara mai de sessanta ans après.
NOS AN ESCRICH :
Françon : À la setmana que ven, esperi.
Era pròpi interessant.
Baietas.