Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 17 de genoier de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Marcèu
A sant Marcèu, l’òm li ditz pereu Marcèu de Dia, d’abòrd que ne’n fuguet avesque. D’una familha nòbla, èra naissut a Avinhon a l’entorn de 430, e moriguet a Montmeian en 510. Fuguet abalit per son ainat, avesque de Dia, que remplacet puei sus sa cadièra.
Dau temps de son episcopat, lo rèi Visigòt Euric, que sa capitala èra Tolosa, faguet deportar la populacion de Dia, dins l’encastre de sa politica d’expansion vèrs lo reiaume de Borgonha, mentre l’avesque èra mandat en Arle en residéncia susvelhada. Mai un jorn, lo bastiment onte lo gardavon se prefondet, e eu n’escapet per miracle, de tant que lo monde que o veguèron piquèron totei dei mans ! Ce que lo faguet mandar pus luenh, en Coserans.
Passats dos ans, lo fiu d’Eric tombet malaut mai eu, que la reputacion de Marcèu aviá creissut, li demandet de venir lo garir. En camin, s’arrestava per pregar a totei les oratòris que rescontrava, e aquò marchet : un còp arribat, garisset lo dròlle. Adonc, quand demandet au rèi que posquèsson totei s’entornar a Dia, eu posquet pas li dire de non.
Ben entendut, pron de gents li venguèron demandar de faire parier, ce que faguet, jusqu’en se mostrent en sòmi a una veusa que reclamava per son enfant. Mielhs encara : la rèina dei Burgondas posquet garir sa serviciala preferida, ren qu’amb un escupit sieu qu’aviá conservat !…
Jean Yves ROYER