Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 11 d’abriu de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Un onge d’abriu
Lo 11 d’abriu de l’an 1682 naissiá en Avinhon un dròlle d’un marchand de seda, nomat Mouret, que li metèron de Joan-Josèp. Dins sa bòna educacion, l’òm s’aviset lèu de sei dons musicaus, que lo menèron, tre sei vint-e-cinc ans, a montar s’establir a París onte capitet lèu.
Mai se vos ne’n parlo encuei es que, lo promier, faguet entendre la lenga nòsta sus una scèna parisenca e reiala. En 1722 apondet a son operà-balet « Les Festes de Thalie » un acte sonat « La Provençale ». L’istòria d’una bèla Provençala embarrada dins una bastida en riba de mar per son tutor que, la vouguent esposar, li fai crèire qu’ei fòrça laida, e qu’ei ben brave, eu, de se la maridar…
L’ocasion de cantar doas cançons que ne’n vaquí les paraulas dins sa grafia originala. Lo promier èr es cantat per un marinier en alternància amb un còr : « Vounte que la Beauta s’esconde, L’Amour saou benlèu l’atrouva. Son la gau, son l’ame dau monde, Per s’uni toutei dous son fa. » Lo segond, sempre alternat ambé lo còr : « Quant uno filleto ei poulidou, Tarde guaire de s’escouta : Car toûjour lou plaisi ly cridou, Qu’ei d’in l’age de lou gousta. »
Lo camin èra marcat e la piada facha : en 1754, Mondonvila podiá donar davant Loïs XV un operà tot en occitan : « Dafnís e Alcimadura », que son succès fuguet extraordinari, emai puei au païs de sa lenga.
Jean Yves ROYER