Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e quatre ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 11 de juilhet de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Jorn de Faiòu
Nos vaquí encuei au Tridí 23 de Messidòr dau calendier revolucionari, plaçat sota lo signe dau faiòu. En cò nòste, avem la possibilitat de li dire pereu de banetas, ai faiòus quand son verds, mentre lei blancs pòdon èsser encara de mongetas.
Podem precisar, per cas que la confusion dins la frasa siegue possibla ambé de pichòtei banas, que parlam de faiòus banetas, e de faiòus mongetas, de còps que posquessiam crèire a de monjas pichonas… Mai bota, es pas sovent lo cas, que degun a jamai agut manjat de banas, pichòtas que pichòtas, e que les pus gròs manja-capelans an sempre laissat de caire lei mongetas…
Amb quò, ai sovent entendut dire simplament de faiòus blancs e de faiòus verds, ò just lo nom de la varietat. Ansin des cocòts blancs e dei roges, que van dins la sopa au pisto.
Lei faiòus verds, a l’ostau lei manjaviam lo pus sovent en salada. Ma grand lei fava coire dins d’aiga salada, amb una ò doas trufas que plumava puei un còp cuechas e talhava en gròs morcèus. Entre temps aviá mes dins lo saladier sau, pèbre e vinaigre, puei ben d’alhet chaplat. Aqui apondiá l’òli d’oliva, e a la fin de jovert ciselat. Demorava d’escolar lei faiòus dins la passeta, e les apondre tot d’un temps dins lo saladier, ambé les talhons de trufas, e de ben borrontiar. Avans de la servir encara tosca, qu’ansin se regalaviam…
Jean Yves ROYER