Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 28 de mai de 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Les estarpetas
Aqueu cotèu ponchut, qu’aviáu tant paur de veire ma grand se ne’n servir, per tancar dins lo bèc des poletons de moleda de pan, espompida dins de vin sucrat, per lei fortificar, ara que l’amolava ambé sa pèira (après l’i aguer un pauc escupit dessús), sabiáu que totara me faudriá li ajudar a tenir lo polet, quand fariá les estarpetas. Aquí pensavo plus a la pichòta bola de plumas jaunas tant doça còntra la gauta quand la potonejavo, mai au chale que seriá lo dinnar de deman.
La grand començava per metre dins una bòla un pauc de vinaigre, ambé d’alhet e de jovert chaplats fin, e un peçuc de sau, per aparar lo sang quand saunariá lo polet. Aqueste, l’èra anar chausir au galinier, ont aviá éjà remarcat qu’anava èstre son torn. En dessús de la pila, lo teniá ben sota son braç gauche, mentre ieu li agantavo les patas, una dins cada man, lo pus fòrt possible. De la man drecha, li tenent la tèsta au dessús de la bòla, ela li plantava d’un còp sec lo cotèu d’una aurelha a l’autra e, subran, lo polet estarpava de totei lei fòrças que li demoravon, assagent de batre les alas coma per s’envolar. Tot aquò amb una energia que li auriam jamai imaginada, e que me faliá totei mei fòrças a ieu per pas que ses patas m’escapèsson, dins la violéncia de sei darriers movements d’agonia. Qu’es aquò que sonaviam les estarpetas.
(De seguir)
Jean Yves ROYER