Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 26 d’aost de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo Gai Saber (6)
Avans de n’arribar a legir aqueu poèma sieu, que Nietzsche eu
jutjava d'un « provençalisme perfièch », nos fau regardar coma,
segon esta fònt, se n’èra sarrat.
Per ben sasir aquela apropriacion modèrna e filosofica de la gaya
scienza trobadoresca, fau d’abòrd sotalinhar son ròtle precís dins
la pensada-vida dau filosòf alemand, qu'a cercat sota lei cèus blus
e clars dau Miègjorn la garison, pas soncament de sa santat fragila
mai pereu dau pes grèu e pesuc de la tradicion morala e metafisica
de l'Occident. Dins son libre de 1882, Nietzsche celèbra e canta sa
convalescéncia, una santat novèla, que deu totjorn èsser sempre
testada a causa dei risques que presenta l'intensitat des
experimentacions que fai patir a son còrs. Vaquí lo sens de l'idèa
que se fai d'una « granda santat », títol d'un aforisme (382) que clau
practicament l'obratge. Una tala santat ei radicalament distinta de la
« pichona santat » conservatritz, de la mentalitat securitària qu'es
au centre de la cultura contemporanèa. La « granda santat »
nietzscheenca remanda ai risques e au coratge des aventuras
intensas de la pensada, que sa sortida podrà pas jamai èsser
garantida ni prevista.
Apondrà dins l'abansprepaus ajustat en 1886 : « un filosòf qu'a
traversat e cèssa pas de traversar mantun estat de santat a passat
per autant de filosofias. »
(De seguir)
Jean Yves ROYER