Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 13 d’octòbre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Memòris mieus (1)
De legir lei « Memòris e racòntes » mistralencs, lei mieus se son
encafornats dins ma mementa. E bota, perqué ara li laissariáu pas
crebar l’uou ieu pereu ? Emai me diguèsson pas Frederic, ni me
vendriá l’idèia de me mesurar a un tau parangon, just aièr aguèro
ieu quatre-vingts ans, e escrivo dins la lenga qu’eu emplegava.
Pensetz pas qu’aquò me ne’n balha un pauc lo drech ? E o
pensessiatz pas que podriatz pas, de tot biais, me n’empachar…
Lo rescòntre, aguet ren a veire amb una scèna biblica, mai sembla
ara pasmens plus gaire possible d’imaginar. D’abòrd qu’aquel ivèrn
de 1942-1943, coma cada annada a l’epòca, aviá tombat nèu, emai
fòrça. Ei lo temps que disián (qu’encara l’ai conoissut), quand
l’endeman ren aviá pas fondut : « Bota, espera l’autra !… » E l’autra,
en generau, tardava gaire.
E tota la jovenalha (diguem puslèu entre cinc e quaranta ans…) de
jugar ai bòchas de neu, a se ne’n retrobar cuberts, semblent quasi
a’n aquelei bonòmes que lei dròlles favon pereu.
Lo rescòntre, me lo contet ma maire ben lòngtemps après. Dins una
d’aquelei batalhas, qu’opausava mai que mai de joves d’aicí a de
refugiats lorrencs, nombrós aquí, aviá remarcat qu’un d’aquelei
joves forestiers, se mandava de bòchas a tot lo monde (e d’abòrd ai
filhas) evitava de la tocar ela. Se diguet : Tè, ne’n vaquí un de ben
brave !
(De seguir)
Jean Yves ROYER
