Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 20 d’abriu de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire
Dires ninòis (6)
Dins tot ce qu’entendiáu de pichòt, l’i aviá de molons de dires e
de provèrbis que d’ora les ai retenguts, de tant qu’èron
costumiers. Se vos ne’n vau balhar quauques exemples, es que
tòcon la Setmana Santa.
Tre que començava, entendiáu : « Per la Setmana Santa, lo
coguou canta. » E l’òm mancava jamai d’apondre, estent que
Pascas es una festa movedissa, èra gaire garentit : « Que cante ò
non, ei la sason… » Es ansin qu’un provèrni èra sempre
vertadier…
Subretot, l’òm mancava pas de rapelar : « Per Pascas e per lei
Ramèus, se manjon lo reguitnèu emai lei braçadèus ». Lo
reguitnèu, lo veguèro manjar a mon grand e mon oncle au matin
d’aquelei jorns : èra just una omeleta de ventresca. Aquò
m’estonava ben un pauc, que per ieu lo dejunar èra de cafè au
lach, amb un parèu de tartinas de burre ò de confitura, mai bota,
quand siatz grands avètz d’autres costumas…
Lei braçadèus, au contrari, èra un gostar que me ne’n regalavo
pendent les quauquei setmanas dau temps pascau, lo pus sovent
sauçat dins de lach fresc. N’i a que li disián de tortilhons, mai
totei lei bolengiers ne’n favon, e pereu les pastissiers. Aqueles
coronas pichonas ambé de rasset dessota, e son perfum d’aiga
nafa, pareis que dins lo despartament se ne’n fai encara dins un
parèu d’endrechs. Mai aicí la practica n’a passat avans que
comence lo sègle.
(De seguir)
Jean Yves ROYER