Aqui, la seguida e la fin dau Cònte d’Andrieu GOYOT, que mercejam encara un còp per son travalh d’escritura e son iniciativa. S’avètz escrich en òc (provençau, niçard,…) podètz nos prepausar un vòstre text, poèsia, cançon… e cercarem ensems de lo publicar sus lo siti de l’ieo-06.
« Ceba ! » voliá de còps cridar la grand, mai contuniava… Sovent, de tard dins la nuech, dau temps que totei leis autrei dormián dins lo mas, la candèla brutlava dins la cambra dau drollet, de tant qu’aquest s’encanhava.
Un sera, sachèt que mestrejava ben la lectura. Aviá pas registrat lo tèxte dins sa memòria mai ben de bòn aprés de legir.
L’endeman de matin, quand lo venguèt quèrre, fuguèt espantada la pichina. Sospirant de solaç, s’avisèt que li preniá la man. La menèt puei sota l’olivier onte l’aviá abandonada quauquei setmanas mai lèu e, tot fieròt, durbent lo libre de còntes qu’aviá escondut, li prepausèt : « T’agradariá que ti legiguèssi lo Rossinhòu Japonés ?
– Ò ! Òc ! » respondèt la pichòta, esmoguda, la cara enlusida dau bonur.
Començèt adoncas la lectura, lo niston, s’enarquilhant, s’escurant la garganta, coma se foguèsse estada enverinada, quand esitava sus un mot. Legiguèt fòrça autreis istòrias, de setmanas de temps, complissent d’immensei progrès, metent lo ton, vivent lo tèxte, coma se foguèsse estat un contaire.
Pivelada, escotava la pichòta espectatritz, l’alen cort, lo còr enfolit. Èra per ela un encantament. Lo mòssi, per quant an eu, li preniá un plaser certan, qu’aviá arremarcat l’interès que provocava en ela. Aquò li èra pas indiferent.
Mai retrobava de vòlha, la filheta. Se fasiá totjorn mai minhòta. Venián mai ròsas sei gautas e, quand se risiá, alagrada, sonava mai clar sa votz.
Ben lèu, la tornèron prene sei gents.
Foguèt un crèba-còr ponhent e, la cara regolanta de lagremas, lo potonant, amistosa, la minòta murmurejèt au sieu amic : « Adieu, Joan. »
Manquèt de venir malaut, lo dròlle. Tant viu de costuma, restèt mut, estremat dins sa cambra, de mesadas de temps. Per oblidar sa lanha, decidèt d’aprene d’escriure. Foguèt lèu fach. Enfin, tornèt començar de viure.
Partejèt son temps. De jorn, ajudava sei gents dins la campanha. De nuech, s’absorbava dins l’estudi de libres qu’auriá pas jamai legits sens aquela dolor. Li prenguèt puei gost. De temps après, pendent d’an-nadas, eu que, pichon, voliá pas pantaiar, imaginèt de còntes enfadats per leis enfants. Escriviá, escriviá encara, escarchava e tornava escriure. Après un abòrd de trabalh, mandèt de manuscrichs a d’ostaus d’edicion e esperèt.
De temps aviá passat despuei sei mandadís, quand un carri se ramblèt sus lo bòrd dau camin. Una joina frema mai que bèla calèt, blonda coma lo blat de junh, una envolopa a la man e espinchèt long-temps lo mas. Trantalhanta, intrèt dins la cort, gachant tot a l’entorn e venguèt fin finala picar a la pòrta.
Lo minòt vengut un òme galhard, sedusant, restava solet dins l’apartament a plan-pè. Durbèt, saludant, interrogatiu, ambé cortesiá : « Bonjorn, Madama…
– Madamisèla, corregèt en cocha la polida visitaira. Siáu editritz e baileji leis edicions : Lo bonur de legir. Vòstreis òbras retenguèron mai que mai mon atencion. Siáu lèsta per leis editar, que m’apassionan. »
De l’envolopa que sarrava contra ela, tirèt alora un vièlh libre, amb un suenh infinit, coma se fuguèsse estat per ela un objèct mai que preciós. Apondèt amb un sorrire emmascant que li faguèt estèlar leis uelhs : « Vos faudra premier legir quauquei paginas d’aquest obratge. Conoissiatz lo Rossinhòu Japonés ? L’oblideriatz ? »
N’aviá servat remembrança, lo jovenòme, e aguèt pas lo temps de parlar mai, la joina frema… Quauque temps mai tard, celebrèron son maridatge.
L’an d’après, un pichòt Provençau nasquèt au mas Lafònt puei quauqueis autrei, au fieu deis ans. Li descurbèron fòrça libretons, es-crichs per elei, que ne’n legiguèron leis istòrias meravilhosas.
Legiguèron de còntes enfadats,
E cric e crac, lo mieu es acabat.