Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 4 septembre 2010 en lenga nòsta.
Boumians, Crècha e Pastorala
Per l’Agachaire
Per sacher se lei Boumians son estats sentits aicí coma de Provençaus, avèm un bòn critèri : regardar se n’avèm fach de santons de nòstes Crèchas, e se les avèm plaçats pereu dins nòstes Pastoralas…
Coma tot Provençau ne’n saup dejà la respònsa, m’acontentarai encuei d’evocar lei Boumians de nòsta pastorala la pus celèbra, e la mai jogada despuei sa creacion en 1844 : aquela de Maurèu.
Lei Boumians li an ses pecats, mai coma les autres personatges : Pimparrat es un ibronha, Gigèt un niais, Pistachier vende son ombra… Mai a la fin, tot lo monde ei sauvat, e lo Boumian, de ginolhons davans l’Enfant, se repente pereu e li ditz (citarai aquí l’edicion originala de 1856, fòrça re-escricha puei) :
Renègui lou mestié que troublo l’inoucenço.
Senti s’esvapoura ma troou grando ignourenço
En contemplan lei trè de vouestro Majesta !
Rooubarai pas plus ren, ma carriéro es fénido.
Per toujour, bouen Jésus, rejiti moun errour ;
Permettès-mi, Signour, en aquestou sant jour
De vous oufri moun couar, moun sang eme ma vido.
E, coma les autrei, lo Boumian ganha ansin son Paradís…