Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 30 août 2008
en lenga nòsta
S’es passat un 30 d’avost
Per l’Agachaire
Lo 30 d’avost de 1716, monsenhor Jaume de Janson, archivesque d’Arle, consacrava a Mana la glèisa dei Minimas. Lo convent, eu, èra mai ancian, e a l’origina son de monges que l’ocupavon.
Diso aquò perqué, de pichòt, èra tengut per de religiosas, e de Forcauquier l’i anaviam un còp per an, per la Fèsta de Dieu, d’abòrd qu’èro ieu enfant de còr.
E aqueu jorn d’aquí, vesiam ailà una causa qu’ai jamai vista enluec. Lei mongetas dei Minimas, per recebre la procession, adobavon de lòng dau camin, sus de centenas de mètres, un tapís de flors que teniá tota la rota. Aqueu tapís, onte dominavon flors de ginèsta e petalas de ròsas, formava de motius e de dessenhs, inspirats un pauc per de plans de jardins a la francesa.
Ieu, que portavo la crotz e qu’èro adonc lo promier, chauchavo dins aquelei flors en assagent de pas tròp destorbar aquela meravelha, que veniá just darrier ieu lo capelan, portent lo Sant-Sacrament, sota lo grand pali carrat tengut per quatre òmes. E quand intraviam puei dins la glèisa, èro a mitat empegat dau perfum d’aquelei molonadas de flors.
Despuei aquest estiu, lo convent dei Minimas es una ostalariá e un restaurant de luxi, fòrça polit e onte se manja pron ben. Mai tot son luxi vaudrà jamai aqueu – que li costava ren que de travalh – des tapís florits dei mongetas d’autre tèmps.