Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 13 septembre 2008
en lenga nòsta
Una Carta Sabors e Sentors
Per l’Agachaire
Encuei se signa a Grèus, entre una tièra de restaurators dau Païs de Provença Nauta, una « Carta Sabors e Sentors ». Amb ela, s’engatjon a promòure les produchs d’aicí, e mai que mai nòstes AOC e IGP. Se i aviá besonh de justificar aquela iniciativa, m’acontentariáu de contar una istòria arrivada, quauquei setmanas fai, dins un restaurant d’aqueste Païs.
L’afaire veniá d’èsser représ, e lei novèus patrons avián mes a sa carta, coma plat dau jorn, una sopa au pisto. De collègas l’i anèron. Tre lo promier culhier s’escridèron : « Mai es pas de sopa au pisto, aquò !… » La serviciala li respondet que ne’n sabiá ren, e anet quèrre la patrona. « De qué vai pas dins ma sopa au pisto ? Pasmens, li ai mes tot ce que faliá… » « Mais alòr coma vai qu’a pas gis de gost au pisto ? » « Mai de qué sonètz Pisto, exactament ?.. » Aquí li expliquèron qu’èra de balicòt, d’alhet, de poms d’amor, de fromagi raspat e d’òli d’oliva, salat e pebrat en un bòn besonh ; tot aquò se montava autre tèmps au mortier, mai ara, per anar pus lèu, se fai pereu au mixer. E aquela « pomada » s’aponde a la sopa au moment de la servir.
« A bòn ? Perqué nautrei n’avèm agut manjat, dins de restaurants, e avèm ben vist que i aviá quauqua ren de verd dedins. Mais se siam pensats qu’èra de jovert, e es aquò qu’avèm mes… »