Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 27 novembre 2010 en lenga nòsta.
Lo Jorn dau Caulet-Flòri
Per l’Agachaire
Septidí 7 de Frimaire, e nos vaquí a festejar lo caulet-flòri. Se lo mot francés de « chou-fleur » li sembla pas de tròp, emai diguèsse la mema causa, les Anglés ambé son « cauliflower » dison quasiment coma nautres.
A l’ostau, ma grand ne’n fava lo pus sovent de tians en saussa blanca ambé de fromagi, tot aquò ben gratinat. Lo manjaviam pereu volentiers en salada, cuech e servit tosc. M’agradava d’autant mai que lo caulet-flòri ei gromand, e que l’i faliá pas esparnhar òli ni vinaigre. De còps que i a ne’n metiam pereu ambé l’alhòli. M’a faugut esperar d’èsser pron grand (quasiment vièlh anavo dire) per ne’n tastar de crus e, ma fista, m’a pron agradat tanben ansin.
Una causa ara oblidada, qu’ai legida dins Gelú, es que lo tian de caulet-flòri èra autre temps una mena de « trou normand », ò de sopa de cebas : quauquaren que manges quand pòs plus ren empassar, per de dire de tot faire davalar. Mai per ren vos escondre, es una recèpta qu’ai encara jamai assajada, e ne’n pòdo pas garantir l’efficacitat. Mai, bota, se o disiá l’autor de « Fenhant e gromand », un òme que sabiá se tenir a taula, tant per lo beure e lo manjar coma per lo cantar a la fin, de tot segur qu’aquò serà verai…