Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 09 mai 2009 en lenga nòsta
La luna plena
Per l’Agachaire
Encuei ei jorn de luna plena, e se la nuech passada siatz d’aqueles qu’an pas plegat la parpèla, ara sabètz perqué.
Coma que siegue, emai encara aquesta nuech, ei lo moment de la regardar, e d’assajar de l’i veire, coma o fasiá a temps passat tota la tradicion occitana (au mens), un vièlh cargat d’un fais. Les trobadors li disián « Lo Vilan » (lo païsan), puei se sonet Matieu en Provença, ò Bernat en Lengadòc.
De pichòt ma grand, que deviá èsser feminista de son biais a’n ela, me mostrava aquela paura vièlha, que s’entornava dau bòsc ambé son gròs fais sus l’esquina ; mai ieu capitèro jamai de la veire…
Aquò me rapèla una istòria viscuda. Un jorn gardavo la filheta d’un companh e, per l’ocupar e d’abòrd que lo sera deviáu anar sopar amb eles, aviam fach ensems una còca dins un mòtle a mancat. L’aviam garnit sabo plus de qué, e remés dins son mòtle que s’espèce pas. En partent puei, portavo Paulina sus mes espatlas, e ela teniá la còca pausada sus ma tèsta. En arribent pròchi son ostau, qu’eriam d’ivèrn e a negra nuech, la luna trelucava just davans nautres. Ela me faguet : « As vist la luna coma ei ? » Li expliquèro que quand èra ansin redonda li disián « la plena luna ». Perpenset un pauc e me venguet : « Alòr, aqueu gatèu que menèm, es un plen gatèu ? » Qu’auriatz respondut, vos, a’n aquò ?…