Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 5 décembre 2009 en lenga nòsta
Lo jorn dau Cabròu
Per l’Agachaire
Quintidí 15 de Frimaire. Aquò nos mete republicanament au jorn dau cabròu, ò chabròu. Ben entendut, en francés li dién de « chevreuil », e coma au nòste tant lo mot coma la bèstia fan pensar a la cabra. Pasmens, es pas de sauvatjina que vos vau parlar encuei ; e d’alhors, en Provença, un cabròu es pereu un cabrit.
I a d’endrechs onte « chabròu » ò « chabròla » se mete a de buous ò de vacas qu’an lei banas viradas en dedins. E question banas, lo provèrbi « Luna chabròla fai tèrra mòla » es pereu pron emplegat.
Subretot, un pauc dins tot lo païs d’òc, « faire chabròu » se ditz per metre de vin dins lo bolhon de sa sopa ò, puslèu, refrescar lo fons de son sieton ambé de vin que ne’n vai recampar ce que rèsta, avans de beure puei se fau un còp de vin pur. Mai ont es aquí lo rapòrt amb un chabròu ? E bè la cabra, justament. L’i siatz pas ? Que beure la sopa (per l’acabar sovent) en se portent la sieta a la boca, li diam « beure a chabra ». Que la forma « beure a cabra » se rescòntre pas, fai pensar qu’aqueu biais d’empassar seriá puslèu gavòt, ò censat caracterisar lei montanhòus. Ara, que les cabras beguèsson ansin, bota, es una maniera de parlar. Mai ai encar conoissut de monde que, tant, en fent aquò, li donavon d’èr…