Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 20 février 2010 en lenga nòsta.
Lo Jorn de l’Acurnier
Aqueste Duodí 2 de Ventòsa, republicanament parlent siam au jorn de l’acurnier. Autre temps, li disiam soncament de curnier, e conoisso tot plen de monde que se sònon d’aqueu nom. Mai sabo pas perqué, emai l’òm pòsque totjorn faire d’ipotèsis…
De l’aubre, n’ai jamai tròp entendut parlar, que ne’n fasiam gaire cas. (Ai sachut despuei que de sa fusta pron dura, l’òm fabricava de margues d’otís.) Mais les acurnis si, qu’aquela mena de grafions de montanha, roges coma de grata-cuous quand son madurs, e que pasmens de sa forma semblon d’olivas, totei les pichòts d’autre temps se ne’n chalavon.
Aicí, per ne’n trobar de tot segur, fau montar un pauc dau costat de la còla de Lura e, per èsser plus vertadierament un pichòt (se’n manca…) m’agrada encara quand ne’n pòdo mastegar un pareu.
Ara n’i a un autre d’acurnier, qu’aicí li diam puslèu de sanguin, d’abòrd qu’a l’auton, sei fuelhas (dins lei darrieras a virar) vènon rotjas, puei quasiment violetas. D’aquelei sanguins, n’avèm pus bas, e pas besonh d’anar ben luenh per ne’n rescontrar. Lo problèma es que ses pichòtei granas negras se manjon pas, e disiam meme qu’èron marridas. Mai bota, ai jamai assajat de ne’n tastar…