Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei es dedicada au nòstre amic Andrieu GOYOT, sòci de l’IEO-06, despartit lo 19 de mai dau 2008 per lo sieu grand viatge au rescòntre de la patz e la serenitat, amondaut tra li galaxias. Andrieu èra l’exèmple d’un òme sensible e exigent en mai d’èstre un amic. Aquesta sensibilitat transpareissia sempre en lu escrichs sieus, eu lo borguinhon que s’èra mes a estudiar e escriure en lenga d’òc.
Aremerciam Annie, la sieu esposa que nos mandèt aquest tèxt coma un regal preciós e que pilham coma tau.
Lo Vièlh aubre
Gacha lei vilatjons s’esvelhar dins la nèbla.
D’amont, a passat temps, qu’èra una bròca febla,
Veguèt nàisser un monde arpat per l’esglari.
Sovent lo mordèron de tròp crudelei flamas,
Laissant a son entorn que lo cendre e la mòrt.
Mai, cada còp nafrat, renaissèt mai que fòrt
E tornèt verdejar, sus de ramas difòrmas.
Crenh’ pas gaire lei còps que li manda lo temps.
Si garça que lo gèu li raube quauqu’escòrça.
Maugrat lo gròs mistrau que lo mòrde ambé fòrça,
Li creisseràn de greus au retorn dau printemps.
Per lo mièlhs estranglar, leis arpas dei romilhas,
Fins que mòre segur, li trenan per engana,
D’anèus de cadenas, d’estrechei colanas,
E l’èure l’estrenh’ de la soca ai brondilhas.
La rusca crebassada e lo tronc vermenós,
Mofa e liquens cuerbent sei brancas tròp fragilas,
Dona que de borras e de flors esterilas
Mai si ritz, trufaire, dei vièlhs pietadós.
Totjorn, entre sei raiç, s’escondon primadèlas,
Ti vesi e t’aimi ò tendrei violetas.
Li rendon la vida, lei crentosei floretas,
S’espelissent, cada an, amistosas, fidèlas.
E li agrada abòrd que de filhetas blondas
Si ne’n vèngan pimpar. Mai qu’un paure romieu,
A son pè s’assetant per perpensar a Dieu,
Prefera de pichons que l’i dançan de rondas.
Ara, tot assenat, l’ama rasserenada,
Escomete leis ans. E li brèça, lo vent,
Lei flòcs espelofits dau fulhatge d’argent,
Quand si banha lo frònt dins l’auba solelhada.
Vestigi tremolant, sosprene, ailamont,
Coma un nívol sorne dins un cèu d’estiu.
E mai lo temps passat lo laisse pensatiu,
Si tèn drech dins la lutz ardenta dau tremont.
E la brisa li bofa, parlant d’una princessa
Qu’autre temps passava, de ramelets cargada :
« La frustères, de còps, ’mé ta lònga ramada
E uei serves l’odor de sa còma espessa.
De brots de forsitia e de pomier mesclats
Gardes lo sovenir. Èran de flors de fèsta
Quand ti fasiá visita, agradiva, a la lèsta,
Maugrat lei matins gris sensa lutz ni esclat.
Plores la frucha acida dei primas perdudas
Qu’excitava tei dents impaciéntas de mòrdre.
Ti laissant còr ferrit e l’èime en desòrdre,
Un autre la culhèt, sens autra retenguda.
Mai es passat lo temps de regretar la vida.
Temps perdèri
Andrieu GOYOT (2003)