Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 16 avril 2011 en lenga nòsta
Un 16 d’abriu
Per l’Agachaire
Vaquí una data que lei Niçards conoisson ben, mai que les Provençaus an de segur oblidada… Lo 16 d’abriu de 1860, Niça e son comtat venián francés.
Aquò prenguet le forma d’una consultacion plebiscitària, que totei les istorians sabon que fuguet un trompa-colhons. A costat dau sistèma mes en plaça, aquelei de totei lei dictaturas de nòsta epòca (que pasmens ne’n manca pas, emai pron d’una trantalhèsse despuei quauques temps, jusque de còps a tombar de morre…) son de modèles de democracia.
A Niça, ocupada per lei sordats francés, tot èra falsificat, e o fuguet de lònga. Un solet exemple : faliá votar de « òc » ò de « non » per sacher se volián venir Francés ò Italians. Autrament dich baissar lei braias davans Badinguet ò ben restar sota lo govèrn de l’ostau de Savòia. Simplament, i aviá gis de butletins ambé de « non » : n’avián estampat ren que de positius. Era possible pasmens de votar non a Napoleon lo Pichon, aquò en se n’expliquent publicament… en francés ! Lenga que gaire de Niçards conoissián de tot biais.
E parlarem pas aicí dau ròtle d’aqueu paure Niçard de Garibaldi que, lo cuou entre doas cadieras, venguet un des paires de l’unificacion italiana e pasmens, s’avisent que l’avián engarçat, se voliá plus a la fin que Niçard…