Dissabta 28 de genoier, l’IEO-06 organizava a Niça per lo quint còup la dictada occitana. Respondèron a la chamada de monde venguts dei 2 cors de lenga dau Gramon de Niça e dei cors IEO-06 de Drap e Contes. Pascal COLETTA, professor dei escòlas, morraire e escrivan, presentèt la dictada tracha d’un libre sieu « 150 Ange 1914 ». Lo tèxto en vivaro-aupenc siguèt liejut en entier per una premiera descubèrta. Pi lo monde despacient si mandèt a l’aiga per la dictada.
Au nom de toi, aremerciam Pascal de la sieu venguda e per l’òbra que fa a favor de la lenga e la curtura nòstri despí d’annadas.
Troberètz çai-sota, li fotòs de la jornada e lo tèxto de la dictada en vivaro-aupenc e en niçard e tanben en li doi grafias, la clàssica e la mistralenca. Li doi èran autorizadi coma totjorn despí lo principi.
Aremerciam toi aquelu numerós que participèron en aquesta jornada.
Un apontament (rendetz-vos) es ja pilhat per l’an que ven per una autra dictada. Esperem de l’i èstre encà mai.
Da signalar, que la dictada s’acabèt embé la còca dei reis e lo gòto de l’amistat.
dictada en vivaro-aupenc e en grafia mistralenca :
Dissato lou 12 de setèmbre 1914
Mi siéu enana un dimenche de mati’, un journ que fahiò un chaut à petar. Malurous coumo las pèiros. Chaminar, jamai mi virar. Chaminar, jamai regarjar moun pèis. Chaminar, jamai vèire tout aquélous que fahion signe de la man, signe de lendemans.
Pìhou lou tren pèr lou premièr còup de ma vido. Ai jamai sourti de moun pèis. Sièn assetas, drechs coumo lou bestiàri que s’en va à la bouchariò. Navegan de nuechs e de journs. Sàbou rè doun nous menoun, enfin, m’en avìsou plus. Es damou’ en Franço. Ai toujourn lou soucit de la missou’. Qu ajuara moun paire qu’es ja ben fatiga ? E lou bestiàri, damou’ à la mountagno, qu pihara ma plaço pèr la gàrdio ? Vitorin mi regarjo, avèn rè besou’ de si parlar. Aven capi tout andous qu’avèn perdu lou soulei.
– « Ange, se sios embé iéu, qu pouol èstre countro iéu, qu pouol èstre countro tu, qu pouol
èstre countro nousautres ? »
D’après « 150 Ange 1914 » Pitajal Ediciouns 2010
dictada en niçard e en grafia clàssica :
Dissabta lo 12 de setembre 1914
Mi siáu enanat un diménegue (dimenge) de matin, un jorn que faía un caud a petar. Malurós coma li pèiras. Caminar, jamai mi virar. Caminar, jamai regarjar mon país. Caminar, jamai veire toi aquelu que faíon signe de la man, signe de lendemans.
Pilhi lo tren per lo premier còup de ma vida. Siáu jamai sortit de mon país. Siam assetats, drechs coma lo bestiari que s’en va a la bocharia. Navigam de nuechs e de jorns. Sabi ren dont nos menan, enfin, m’en avisi plus. Es d’amont en França. Ai totjorn lo socit de la misson. Cu ajuderà mon paire qu’es ja ben fatigat ? E lo bestiari, d’amont a la montanha, cu pilherà ma plaça a la gàrdia ? Victorin mi regarja, avèm ren besonh de si parlar. Avèm pi capit totai doi qu’avèm perdut lo soleu.
– « Àngel, se siás embé ieu, cu pòu èstre còntra ieu, cu pòu èstre còntra tu, cu pòu èstre còntra nautres ? »
D’après « 150 Ange 1914 » Pitajal Edicions 2010