Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 18 fevrier 2012 en lenga nòsta
per l’Agachaire
Santa Bernadeta
Dissabte passat, celebraviam Nòsta-Dòna de Lorda. Adonc, encuei festegèm santa Bernadeta. Ai mes « adonc », d’abòrd qu’aquelei doas datas son pas estadas chausidas a l’asard. Ei lo 11 de febrier de 1858 que comencèron les aparicions tant conoissudas, e lo 18 fuguet lo jorn de la tresena (en sièis mes n’i aguet en tot 18).
Naissuda en 1844 d’un paire molinier, la pichòta Sobirós èra l’ainada de nòu dròlles, que cinc passèron de pichonets. Ela se sonava Bernada-Maria, mai li disián de Bernadeta. La mauparada li venguet pron d’ora, que lèu sa maire se cremet una possa, e li posquent plus donar lo lach, deguet la metre en noiriça. Ela aviá gaire de santat, e a sièis ans malautejava de mai en mai : l’asma, de maus d’etomac e de la ratèla… En mai d’aquò, cinc ans puei agantet lo colerà, que manquet de l’emportar e la laisset encar mens galharda, l’asma desenant la tenent de lònga.
A’n aqueste moment, de malastres tombèron sus sa familha. Tombats dins la misèria, deguèron fisar la Bernadeta a sa mairina, sa tanta Bernada, que la prenguet coma serviciala, puei pus tard a sa noiriça. Tornet au sieu a la fin de janvier de 1858. Mens d’un mes après, en fent de lenha de lòng dau Gave, sentet una mena de còp de vent, aucet les uelhs vèrs la bauma, e l’i veguet una dòna vestida de blanc…