Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 28 avril 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Didime e Teodòra
Entre lei sants que la Glèisa festeja encuei, i a un parèu pron curiós : es aqueu de Didime e Teodòra, martirisats en l’an 304. L’istòria comença d’un biais costumier : aqueu de la jove ciutadana romana de bòna familha (siam aquí en Alexandria), convertida au cristianisme e aguent fach vòt de virginitat, que lo fonccionari roman de servici li demanda de sacrificar ai dieus pagans. La menaça es pereu classica : vòu gardar sa virginitat ? Se sacrifica pas, la Teodòra la van menar au bordèu. E se passa ansin.
Onte l’istòria vèn interessanta, es qu’un crestian alexandrin, que li disién Didima, la vòu sauvar de la sordatalha que li vai anar sautar dessús. Adonc se mascara eu de sordat, e li vai promier. Aquí li explica que la vèn sauvar, e chanja sei vièstits amb ela. Alora, Teodòra, vestida en sordat, lo capèu baissat sus les uelhs, s’escapa dau bordèu, mentre Didime prèn sa plaça…
Pareis que la promiera practica qu’arribet puei fuguet pron estonada de ce que trobet dins son liech… Sabèm pas ce que ne’n faguet, mai anet puei contar l’afaire a ses collègas, e fin finala lo prefèct roman donet l’òrdre de talhar la tèsta dau Didime. Assabentada de l’afaire, Teodòra vouguet morir amb eu. Ansin se debanet, mai quand passet o faguet ambé sa virginitat. L’istòria ditz pas s’aquela de Didime fuguet ela preservada…