Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 20 octobre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
L’Òrdi
Este 20 d’octòbre nos mete, republicanament parlent, au Nonidí 29 de Vendemiaire, e deuriam festejar l’òrdi.
De totei lei dires ò provèrbis que cita Mistral, a prepaus de la pus vièlha cereala cultivada per l’òme, ne’n conoisso que dos. Lo sucre d’òrdi de’n promier, que fai lòngtemps que se l’i mete plus dedins de tisana d’òrdi per li donar color e sabor. Lo pan d’òrdi puei, qu’ai agut entendut dire de quauqu’un de pas tròp fin qu’èra « grossier coma un pan d’òrdi », ce que dona pas tròp enveja de ne’n tastar…
Dins lo nombre n’i a un que s’ameritariá un pichon comentari. De son temps, quand aviatz de monde a manjar e que vos disián puei de ben de ce qu’aviatz servit, l’òm respondiá que, bota, aquò èra just « lo repais dei cinc pans d’òrdi, qu’ambé ren emplisses tot lo monde. » E pas mai…
Podèm pensar qu’a l’epòca, aquò parlava ai gents, mai encuei es plus tròp lo cas. Fau adonc rapelar que, segon l’evangèli de sant Joan, quand Jèsus multipliquet pans e peis per noirir la molonada que l’avián seguit, o faguet ambé lei cinc pans d’òrdi e lei dos peis qu’un dròlle aviá aduch. De segur que lo pan d’òrdi (qu’es puslèu una fogaça, amb un pauc de farina de blat) a naturalament lo poder de remplir lo ventre, mai aquí l’afaire èra un vertadier miracle, d’abòrd que, d’aquò, ne’n faguet manjar quasi 5 000 bocas !