Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei, titrada « LETRA DE VIATGE », v’es prepauada da Joan-Pèire CAZÒT, que participèt au concors MESCLUM 2010 (1). Asperam tanben lu vòstres escrichs per li cronicas futuri, que sigon racòntes dau passat ò dau quotidian, articles jornalistics, galejadas, poesias, cançons, scenetas de teatre, bandas dessenhadi…
a l’adreça : ribonribanha@yahoo.fr
« La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc ! »
LETRA DE VIATGE
Me desrevelhe dins l’aura tèbia dau Planestèu. A mieg penjau, sus lo Bauç, se destrian lei rocàs espatluts, lei clapàs lusents, que lei vilatges de pastoira se i envertolhan tot a l’entorn.
Languisse de veire lei cubèrts de sanha dins la rocassilha, puei, pus avau, lòng dau riu, lei camps pichòts asaigats a la man, penchenats coma d’òrts, puei la plana poussosa ambé lei baobabs que fan d’ombra ai camins.
Es lo segond còp que vene en País Dogon, dins aqueu recanton d’Africa tant magic, tant ascetic, tant espectaclós…
Totara, lei guidas me vendràn quèrre, au pè de l’Aubre Grand dei charradissas, dins lo barri d’Ogol d’Amont, sus la tèrra caucada de Sangha…
Lo còp passat, aquelei dos dròlles en camiseta, coifats de la boneta dei Dogons que retrais aquela deis Indians deis Andas, èran escarrabilhats coma de cabiròus, s’èran apoderats de ma saca d’esquina, e avián dubèrt la dralha quasi en corrent, dins lei devaladors escalabrós de la montanha.
Avau, a Ireli, dins l’ostau dei Dolo, i aurà la cervesa de pichòt milh per reprene alen e per engolir, au fons de sa carn e de son èime, lo gost de l’Africa.
Siáu sus una confinha. L’espaci e l’espitalitat me fan lingueta. Parier qu’una frucha, lo país se vai dubrir…
…E aquí, tè tu, tè ieu ! La lutz tremolanta s’es estrifada. Lo cèu es vengut sin coma un imatge d’eternitat… M’avise que lo País Dogon, qu’ai cresegut d’i varalhar, es dins ma tèsta, dins mon sòmi desvelhat. Lei rocàs son, de fach, aquelei dei bauç dau Larzac. Ai engolit lo vent dau Causse. Cocanha… E me siáu encaminat.
Joan-Pèire CAZÒT
