Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 24 septembre 2011 en lenga nòsta.
Lo Safran
Per l’Agachaire
Despuei dos jorns, siam ara en l’an 220 de la Republica, e aqueste Duodí 2 de Vendemiaire festeja ela lo safran.
Quauques ans fai, a prepaus de safran, auriáu evocat aquela vièlha que, fai d’annadas d’aquò, gardava encara aicí, au quartier de Sant Joan, un pauc de safran dins son òrt, e que me semblava una curiositat.
Un pauc après, aviáu remarcat dins les archius de Forcauquier qu’aviam, autre temps, tot plen de safraniers. Per exemple, nòste pus vièlh cadastre, qu’ei de 1468, ne’n cita tre sa pagina 8 (que n’a 582). Aquel an d’aquí, un Olivier de la Comba aviá « una yera et un saffranier pausas en Charmelh d’a pe la granja das Prueimes ». Mais tot aquò me semblavon d’afaires d’a temps passat, a una epòca onte de safran, ne’n fasián un pauc de pertot.
Encuei es plus parier. Lo safran a tornat se plantar dins tota la Provença nauta, qu’es en trin de se ne’n faire una especialitat. Ce qu’aviá fòrabandit lo safran d’en cò nòste, èra lo prètz de la man d’òbra per triar les pistils dei flors. Mai ara an trobat lo biais. Au moment que fau (serà tre lo mes que vèn), lei safranaires fan venir les collègas que cuelhon lei flors e lo sera, puei, en una mena de velhada, totei se meton a despistilar. E per paga, tòrnon au sieu amb un pauc de safran de l’an d’avans. Amb aquò pas mai e, bota, aquò marcha…