Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 22 octobre 2011 en lenga nòsta.
Sant Donat
Per l’Agachaire
Encuei, entre lei sants dau jorn, la Glèisa festeja un Donat. Mai dins la mieja-dogena de sants d’aqueu nom, es qu’aqueste ei lo nòste, celebrat en Provença Nauta dei dos costats de Lura ? En principi, semblariá que non. E pasmens la Legenda daurada, que dona pas a son prepaus un solet nom de luec, parla d’un miracle sieu que sembla fòrça un episòdi de la vida dau nòste.
Ditz qu’un jorn, aqueste sant trobet una glèisa onte i aviá una fònt empoionada, que lo monde que ne’n bevián ne’n crebavon. Donat i anet sus son ase per la benesir. Mai dedins estava un dragon afrós que, de sa coa, agantet l’ase en ne’n fent lo torn, se cresent de puei manjar lo sant. Eu li vai alora escupir sus lo morre, lo tuet e, aguent benesit la fònt, ne’n levet la poison. E ara que sabètz l’istòria, ne’n vaquí nòsta version medievala dins son tèxt originau :
« Et endevenc se en aquela gleya que avia una fon, e totz hom que bevia d’aquela ayga tantost moria, ayssi que sanh Donat anet se’n en aquela fon am son ase per l’ayga senhar. E quant fonc a la fon, hun drag yssi de la fon trop lach. Et environet am la coha tot l’aze de sanh Donat e cujet lo tot devorar. E tantost sanh Donat escupi en la cara et aussi lo, e pueys senhet la fon, et ostet ne tot lo vere. »