Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 22 de febrier dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Caramentrant
Vaquí un mot encar ben emplegat, tant au pròpre coma au figurat. Emai les caramentrants d’encuei se cremon a ben d’autrei datas qu’au jorn que siam, qu’autre temps èra en aqueste qu’èra reservat. Apondrai qu’au dire d’Avril, un Manosquin dau sègle XIX, èron les ibronhas, regretós dei jorns de carnavàs, que passejavon per carrieras son caramentrant…
Au figurat, aquò qu’ai totjorn lo mai entendut èra de dire de quauqu’un vestit d’un biais curiós que semblava un caramentrant. Mai lo sens podiá se delargar e s’entendre de pron d’autres causas. Quant de còps ma paura grand me diguet de caramentrant, qu’ai pas sovenir que mei vièstits n’aguèsson agut talament part !…
Ben entendut, avèm de molons d’expressions e de provèrbis onte tèn sa plaça. Un vièlh caramentrant èra un òme (celibatari en principi) que de lònga fava la nòça, e un pauc mai qu’aquò… Una mena de pistachier qu’auriá agut la pepida…
Èra pereu un biais de comptar les annadas, de dire de quauqu’un de pron vièlh que se cargava de bèus caramentrants sus l’esquina !
Mai per posquer faire caramentrant, faliá gardar en tèsta qu’aqueu jorn durava gaire : « Cu non pensa a l’endeman, fai un marrit caramentrant ! » Autrament, « Quand lo paire fai caramentrant, fan carema les enfants. » Empachava pas que « Lei chins e lei gromands, vòlon que caramentrant !… »
Jean-Yves ROYER
Vorguessiatz laissar un messatge en bas d’article vos aremerciam de passar per l’adreça : jpbaquie@yahoo.fr (per rason d’espams avèm deugut barrar lo forom dirèct : répondre à cet article).