Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue lo 02 d’agost dau 2015 en lenga nòsta
La Feda
Aqueste quingen jorn de Termidòr, lo calendier revolucionari lo consacra a la feda. Dins nòsta vièlha civilisacion pastorala, per despastoralisada que siegue ara, o es puei pas tant qu’aquela bèstia non nos parlèsse encara, emai se ne’n vesèm plus totei lei jorns per òrta.
Mai autre temps, sensa durbir lo diccionari de totei lei noms que podiá prendre segon lei regions e les caracteristicas sieunas de tot òrdre, li fasiam dire pron de causas dins d’expressions ò de provèrbis de tota mena. Ne’n vaquí per encuei una tria, onte la feda ei just emplegada per la comparason.
« Se laissar tondre coma una feda » es una expression encara pron emplegada per parlar de quauqu’un que se laissa faire, e mai que mai raubar son ben e se far despuelhar de tot. Subretot que la causa es pas a mand de desparèisser, ben au contrari ! E i a pas besonh d’èstre un gròs bedigàs per se laissar agantar : basta de veire lo monde que de sèctas diversas (e de còps que i a un simple bèu-parlaire…) meton sus la palha !
E pasmens, èra pron agut estat remarcat que « se pòt tondre lei fedas, mai lei fau pas escortegar » ! Mai tre que n’i a que vos fan lo bèu-bèu e ambé son tetar-doç vos fan prendre de caulets-flòris per les aubres dau cors, per se faire escortegar juqu’ais òsses, ne’n manca pas que l’i corron « coma lei fedas a la sau » !…
Jean-Yves ROYER
