Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 15 de genoier de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
L’Estam
Comptèm encuei lo vint-e-seisen jorn de Nivòsa, plaçat sota lo signe de l’estam.
De pichòt ne’n pantaivo de l’estam ! Sabo pas tròp d’onte me veniá… D’un libre d’istòria ? D’un roman que se debanava autre temps, ò d’una illustracion sieuna ? Totjorn es que d’estam a l’ostau n’aviam gis, e imaginavo d’estanhiers clafits de sietas e de platàs que lusissián, de pichiers turtats dins d’aubèrjas d’a temps passat…
Pasmens, parlaviam sovent d’estamaires. Me sembla que n’ai encara agut vists, mais lo remembre n’es un pauc neblós, que se mescla amb aqueu des amolaires. Per còntra siáu segur d’aguer entendut dire « bramar » ò « cridar coma un estamaire ».
Mai au contrari d’aqueu de l’amolaire, aqueste de crit de mestier lo conoissiáu pas. Mistral n’a donat una realisacion provençala : « Lei pairòus a brasar, caçairòlas a ‘stamar ! » mai avans eu Regís de la Colombiera citava dins ses « Crits… » de Marselha de formas cantadas, bastardas dau ponch de vista de la lenga, que semblon pron ben d’anar amb aqueu mestier : « ‘Stamar le marmita, / Caçaròl’ estamar ; / Pairòls racomodar ! ». E encara : « Abrasar marmita / Caçaròl’ estamar ! ».
E coma o disiá un autre Marselhés, Auziàs Rougier : « Lo paure mestier d’estamaire ! / Non vau aqueu dei deputats, / mai fai plus per la societat / que lei grands discors dei bramaires. »…
Jean Yves ROYER
