Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 2 d’abriu de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Barigola
Tridí 13 de Germinau : encuei un bòn republican se deu de festejar la barigola ò au mens d’aguer una pensada per ela, fauta probable de ne’n posquer manjar dins la jornada …
Ara sacher au just ce que deuriá manjar, es un autre afaire ! D’abòrd qu’aqueu nom pòt nomar mai d’una espécia de bolets emai, au dire d’Onorat, designar a Barcilona just aqueles que son pas bòns per manjar !
Mistral eu cita un provèrbi que ditz : « Barigoulo, / Sauto à l’oulo, / S’as fa toun trau / Au pèd dóu panicaut. » Aquò mòstra qu’aquí la barigola ei lo nom dau bolet qu’aicí li diam de panecaut. D’abòrd que sòrte au pè dau cardon que sonem ansin, emai encara fau que d’avers li passèsson, qu’autrament la bauca les estofa e fenisse que vènon plus.
Mai son diccionari cita encara lo coblet des aubadas maiencas, quand es una barigola que lo galant veniá semondre a la pòrta de sa bèla : « Bello, veici la berigoulo : / Avès un pau grando la goulo ; / Rèn que pèr la rampli de pan / M’acabarias tout moun gasan. » E aquí, pòt èsser que nòsta barigola : quauqua varianta de « morchella », clafida de traucs dins totei les cas, qu’es evident que per ne’n tapar cadun de pan, fau ne’n passar un bòn pauc !…
Rèsta encara lo mistèri des carchòfles « a la barigola », que son censats just fregits amb òli, sau e pebre, mai que degun lei fai pas ansin…
Jean Yves ROYER