Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 15 d’abriu dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo Lilà
Aqueste Sextidí 26 de Germinal, lo calendier republican li aviá donat un nom de flor : lo lilà.
Aquela flor, venguda en Euròpa despuei l’Empèri Turc a la fin dau sègle XVI, ei lèu estada cantada per nòstes poètas. Ansin au sègle d’après, un Montpelhierenc, Micolau Fizes, compauset un « Operà de Frontinhan », onte l’evòca ansin : « Lo lilàs e lo romanin / De lor charmant perfum vos fan estavanir. »
Lo mot d’estavanir sembla benlèu un pauc fòrt per caracterisar l’efiech d’aquesta odor… Mai a ieu ei ben aquò que m’a totjorn fach, e que me pivèla encara despuei mon temps de pichòt.
Tròbo mai d’una rason a’n aquò. Sa forma de’n promier, que gis d’autra flor li sembla. Sa color pereu, unica tanben (emai n’i aguèsse de blanc, mai que jamai me faguet tant d’efiech). Son perfum ben entendut, que me ramenta lo darrier jorn dau Mes de Maria, quand èro enfant de còr. Aquí, per lei vèspras, tot lo monde adusián de boquets de flors, onte lo lilàs dominava, e que dins mon sovenir, sembla qu’emplissiá tot l’absís de la glèisa e que, d’encar un pauc, se negaviam dins aquela sentor fresca… E me fau apondre encara un juec que fasiam, amb una agulhada de fieu blanc, que li enfilaviam dessús de flors, una a cha una, per faire una mena de colana que seriá lèu passida, mai nos semblava d’autant mai preciosa, emai extraordinària…
Jean Yves ROYER
