Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 09 de decembre dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Sabina
Quand ai vist que sus lo calendier revolucionari este Nonidí 19 de Frimaire èra consacrat a la sabina, ai d’abòrd pensat a una d’aquelei fremas de l’Antiquitat, que lei Romans èron anats raubar a de vesins que li lei volián pas donar… Conoissiáu pas gaire son istòria, mai aviáu sempre regardat ambé curiositat lo tablèu de David, sovent reproduch, que mostrava aquela scèna onte èra gaire clar de comprendre ce que se passava… Mais coma vesiáu pas ce qu’aquelei malurosas serián vengudas faire sus aqueu calendier, me siáu dich que deviá pas èstre aquò…
Aprenguèro alora que la sabina èra una mena de genebrier, que n’ai sovent agut vist (n’i a dins nòstes Aups) mai que ne’n sabiáu pas lo nom. E me siáu avisat qu’èra pron conoissut de la tradicion provençala, ont un provèrbi ditz : « Quau saubriá la vertut de la sabina, menariá una vida coquina. » Pas ben complicat alora de trobar la rason de tala coquinariá, e de descubrir qu’aquela èra conoissuda despuei l’Antiquitat. La sabina es una d’aqueles plantas secrètas dei fremas, coma la ruda e l’artemisa que, segon la dòsa, faciliton lei flors ò son abortivas… D’aquí son interèst ais epòcas (ne’n siam puei pas tant luenh) onte l’avortament, encara condamnat per la Glèisa, èra enebit per la lèi. Coma o demòra dins mantun païs e encara atacat dins pron d’autrei…
Jean Yves ROYER
