Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 14 d’abriu dau 2019 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lei Ramèus
Aqueste matin dei Ramèus, de pichòt – emai encara lòngtemps après – manjavo de braçadèus. Coma tot lo monde, per dire lo verai… Per dejunar, per gostar, ò lei dos en un bòn besonh. Sempre tornaviam dire alora lo provèrbi, que lo preniam de tot segur per una obligacion sagrada : « Per Pascas e per lei Ramèus, l’òm manja lei braçadèus e lo reguinèu. »
A costat dau mot de Ramèus, avèm pereu aqueu de Rampaums, que sembla puslèu de s’aplicar au ramèu cargat de bonbonalha, que menaviam a la glèisa per lo far benesir, e qu’ei soncament après qu’aviam lo drech de li tastar.
Lo reguinèu eu èra una trocha (mai nautrei li disiam d’omeleta) de ventresca, que se preniá coma dejunar lo matin d’aquelei doas fèstas. Per lei braçadèus, n’i a que parlavon de tortilhons, aquò subretot en francés : « des tortillons ».
De reguinèu, me ne’n fau quand vòlo, quunte jorn de l’annada que siegue. Mai de braçadèus, que de mon temps totei lei bolengiers e les pastissiers ne’n tenián per tot lo temps pascau, fai una eternitat que n’ai plus tastat !…
Pasmens, sembla pas completament despareissut de nòsta region : ai vist – quauquei jorns fai – sus nòste jornau, qu’èra demorat una tradicion per la Sant Josèp dins d’unei vilatgis dau despartament (a Barrèma per exemple). Mai a Forcauquier, just ne’n gardem lo langui, e ieu tot lo promier…
Jean Yves ROYER