Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 15 novembre 2008
en lenga nòsta
Lo Faisan
per l’Agachaire.
Aqueste quintidí 25 de Brumaire de son an 217, la Republica nos convida a festejar lo Faisan. Una polida bèstia, que me fai pensar que i a de tèmps que vos ai pas parlat de cosina…
Se Mistral dins son diccionari parla ben de faisandar, totei nòstes ancians cosiniers desconeisson aqueu biais de faire per la sauvatgina, e parlon sempre au contrari de la prendre jove.
Lo Durand ditz que fau chausir un faisan puslèu qu’una faisana, e qu’aquò se vei a un pichon boton qu’an en plaça dau garron (« ergot »). Li laissa les plumas de la tèsta jusqu’à la mitat dau còu, lo vueja e lo beduscla, li tanca de tròç de ventresca e li plaça una platina de lard sus lo cuou, li crama un pauc les patas per ne’n levar la pèu e li talha les onglas. Lo bota puei a l’aste envolopat dins un papier burrat, que lèva just a la fin per lo faire un pauc daurar, e lo serve amb una saussa pebrada.
Totei les autres precison que son ren que lei budèus que li fau levar, e començon per l’enrabassar entre carn e pèu d’abòrd, ambé de lescas, e pereu dedins ambé de rabassas entièras. Brun ei lo promier que parla de lo laissar, vuejat mai pas encar plumat, faisandar doas setmanas, e de lo metre dins un aste en forma de fus, qu’empacha que se vuege, e de lònga li fai raiar dessús de lard fondut amb un capochin…