Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 6 décembre 2008
en lenga nòsta
Sant Micolau
Per l’Agachaire
De la vida de sant Micolau, lo monde an gaire retengut que son celèbre miracle des tres enfants reviudats, salats que salats… Mai tota sa vida fuguet, segon la Legenda daurada, ren qu’una tièra de miracles.
D’abòrd, lo jorn que naisset, coma lo lavavon, s’auboret d’espereu e se tenguet solet tot drech dins sa banhadoira. De tota son enfança, tetava soncament dos còps per setmana : lo dimècres e lo dijòus.
Quand sei gents moriguèron, estent qu’èron de gròs richàs, nòste Micolau sachet plus de que faire de sei sòus. Mai aprenguet lèu qu’un de sei vesins, tombat dins la misèria, anava liurar ses tres filhas, jovenetas encara, a la prostitucion, qu’es tot ce qu’aviá trobat per viure. La crisi, de tot segur… Per pas laissar passar un tau crime, Micolau metet un molon de peças d’aur dins un lençòu e, de nuech, lo mandet de la fenèstra en cò de son vesin. Aqueste grandmerceget lo bòn Dieu, e comencet d’alestir lei nòças de son ainada. Quauques temps puei, retrobet autant d’aur coma lo promier còp. D’aqueu jorn d’aquí lo vesin faguet una gròssa atencion, e una nuech entendet lo bruch de l’aur que tombava, que n’i aviá encar mai que lei dos autres còps. Partet a l’après de Micolau, e tant faguet que l’agantet. Nòste sant li demandet, en escambi, que jamai, de tota sa vida, diguèsse pas son secrèt. E ansin faguet eu.