Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 13 décembre 2008
en lenga nòsta
Santa Lúcia
Per l’Agachaire
De santa Lúcia, degun conois plus qu’un provèrbi, verai bensai a temps passat. Mai passat passat : d’abòrd que vòu plus ren dire despuei la reforma dau calendier de 1582…
Sa vida, au contrari, ei gaire conoissuda, e ei d’ela que vos dirai encuei quauquei mots.
Lúcia èra una Siciliana de l’epòca romana. Coma sovent, a un moment donat, crestiana qu’èra, li vouguèron far faire de sacrificis ai dieus pagans, e refuset. Lo Cònsol roman, Pascasi, faguet venir totei lei macarèus dau païs, e li demandet que totei les òmes de sei bordèus li passèsson dessús jusque que ne’n crebèsse. Mai quand vouguèron l’i menar, lo Sant Esperit la rendet tant pesuga que la posquèron pas bolegar.
L’estaquèron e la faguèron tirar per mila òmes : bolegava totjorn pas. La faguèron tirar per mila parèus de buous : pas mai… De magicians fèron pas mielhs. L’un li donet un « secrèt » còntra ce que preniá per un malefici, e l’aspergèron de pissum bolhent : de badas…
Alora lo Pascasi fet alumar a son entorn un grand fuec, la curbet de pega, d’òli e de rosina, e coma ren li fava, li enfonsèron una espasa dins la garganta, que l’empachet meme pas de parlar… Just aquí es eu que fuguet arrestat, e executat puei per les crimes qu’aviá fach dins tota la província. E Lúcia restet en vida tant que li aguèron pas donat la Comunion …