Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 17 janvier 2009 en lenga nòsta
Sant Antòni e lei rabassas
Per l’Agachaire
Despuei lo temps que sant Antòni, qu’es encuei sa fèsta, ei representat acompanhat d’un pòrc, n’an fach lo patron de totei lei mestiers en rapòrt amb aquela bèstia qu’a tot de bòn, e pereu lo sant patron dei rabassiers.
Ara per sacher de monte sòrte aqueu pòrc, es un autre afaire, que les tradicions e lei legendas li fan pas fauta. Mai coma aqueu sant aguet l’idèia de morir just au moment que lei rabassas vènon ben maduras, dins nòstes païs, quand se festeja la Sant-Antòni , es que lei rabassas son jamai tròp luenh…
E, se ne’n fau crèire l’Armand Fabre, es a Montanhac qu’una annada, inventèron la barbolhada de rabassas. Fau dire qu’aquest an d’aquí, a l’epòca ont èron les truèias que cavavon, talament lo païs èra enrabassat, i aguet talament de monde per la Sant-Antòni que trobavon plus lo temps de faire l’omeleta de rabassas tradicionala. Adonc, per anar pus lèu, borrontiavon tot aquò a la lèsta, sensa esperar que la trocha, coma disién pereu per l’omeleta, aguèsse lo temps d’èsser pron cuecha. E s’avisèron que, bota, aqueles uous barbolhats, a mitat cuechs, ambé sei rabassas chapladas dedins, aquò èra encar melhor que l’omeleta. Vaquí perqué a Montanhac, forçats per la necessitat, inventèron la barbolhada de rabassas… E coma dirién dau costat d’Alba, « se non è vero, è ben trovato »…