Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 28 février 2009 en lenga nòsta
Lichetar
Per l’Agachaire
Per un còp, lo calendier gregorian e lo revolucionari se retròbon d’acòrdi…
Per la Republica , siam encuei lo Decadí 10 de Ventòsa, e se devem de festejar lo Lichet. Quand vos aurai dich qu’en francés aquò es una «bêche», sabo pas se seretz totes estats pron avançats. D’abòrd qu’encuei, a despart d’aqueles que fan encar (ò tornarmai) son jardin, es una aisina plus gaire utilisada per facturar ses tèrras ò sa vinha. D’autant que nòste lichet es pas exactament sa « bêche », e qu’aicí li diam sovent lo bechàs, ce que mòstra qu’ei vengut un otís de doas banas.
E justament, la Glèisa festeja encuei de sants qu’èron dos fraires, units coma les ponchas d’un bechàs : Roman e Lupicin. Mais lo segond èra tant rèdde coma lo promier èra bravàs. S’èron establit cadun son convent, a 12 quilomètres luenh, dins lei forèsts francò-provençalas.
Un an que lei recòrdas èron estadas bònas, Roman laisset sei monges faire un pauc lei gromandàs. Son fraire lei vouguet far tornar a una pauc mai de resèrva e li fet servir plus que de farinetas de civada, sensa ren aure dedins. Dau còp, una dotgena de monges garcèron lo camp, e fauguet tota la bontat de Roman per lei far tornar, emai a la sobrietat.
Es ansin qu’ensems – e sa vida o ditz a pauc près ansin – nòstei dos sants lichetavon lo còr de ses òmes…