Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 7 mars 2009 en lenga nòsta
Marcejar
Per l’Agachaire
Lo promier còp qu’ai emplegat aqueu mot, èra dins ma cronica dau 7 de març de 1999 : aquò fai dètz ans tot bèu just. Era intitulada « Març que marceja… ». Autrament dich, març fai son temps acostumat, onte se mèsclon de lònga l’aura e la pluèia, lo soleu e lei nius, quand es pas la nèu e la granissa…
Mai aquest an, per ara es pas de marcejar que fau parlar, mai ben puslèu d’ivernar, que d’aquela sason, ne’n siam pas encar sortits…
E pasmens ne’n fugueriam contents, de’n promier, d’aguer per un còp un ivèrn vertadier : ambé lo freg que fau per tuar lei marridei bèstias ; la pluèia que tombet coma tombet, que ne’n mancaviam despuei d’annadas ; la nèu enfin, que lo darrier còp que ne’n vegueriam de tant, èra au mens l’an pèbre, e que faguet lo bonur des pichòts e dei montanhòus… E parlo pas de totes aquelei fònts, que degun l’i aviá plus vist un degot d’aiga despuei 12 ò 15 ans, e que ara s’arrèston plus de raiar…
Mai ara aquel ivernàs, voudriam ben que se calèsse un pauc, e que posquessiam enfin arrestar de se gelar coma d’amendons e, tre que metem lo nas defòra, de se veire embalar per d’aurassas dau tròn de l’èr… E oblidar fin finala de s’amolonar cada jorn dins lei farmacias, totes enraumassats e engamats que siam, per lei mens malauts…