Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 10 juillet 2010 en lenga nòsta.
Paures oliviers…
Per l’Agachaire
Autre temps, e despuei d’unei miliers d’annadas, dins totei les païs mediterranèus, l’olivier èra un aubre sagrat. Donat ais òmes per lei dieus dins la mitologia grèca, simbolisava la longevitat, la patz, lo perdon. Es un brot d’olivier qu’anonciet a Noè la fin dau deluvi. Representava la victòria, e lei vencèires dei juecs olimpics avián gis d’autre prèmi qu’una corona de sei brancas. Èra l’aubre de la fòrça, e Ulisses amb un pauc d’olivier crebet l’uelh dau Ciclòpa. Aubre pereu de la fidelitat, e lo liech d’Ulisses tanben n’èra fach, e aquí l’esperet Penelòpa. Dins sa darrièra nuech, es au Mont des Oliviers que Jèsus anet pregar. Totei lei religions des païs onte vèn, an utilisat son òli per d’onchaduras ritualas. E jusqu’au drapèu de l’ONU que n’enròda la tèrra, per simbolisar la patz universala qu’ei son ideau.
Parlem pas de la plaça d’aquest òli dins les cosinas nòstei : la conoissèm pron. Nimai de l’atencion que li prestèm ara, tant per labelisar nòstes òlis melhors coma per sacher n’apreciar l’originalitat de cadun.
Adonc, en qué volètz que penso quand veso un d’aqueles paures aubres, plantat coma un santon sus un giratòri, que les autòs l’estofon en li virent a l’entorn ? Ò empotat dins un vas desmesurat, quilhat coma un tòti sus lo quitran ò lo betum d’una plaça de vila ? Aquí ai qu’una enveja : lo cremar tot d’un temps, avans que crèbe de la set ò de la pollucion, e que sei cèndres ansin gardèsson encara un pauc de son sagrat…