Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 16 octobre 2010 en lenga nòsta.
Lo Buou
Per l’Agachaire
Aquest an, ei lo Quintidí 25 de Vendemiaire que la Republica festeja lo buou.
De bovina, se n’es pron parlat fai pas gaire, quand la Catalonha a enebit les corridas de son territòri. Impossible de sacher la part respectiva qu’an agut dins aquesta decision les amics dei bèstias, ò les enemics de tota tradicion castilhana en generau, sentida coma importada e colonisaira.
E au nòste ? Avèm agut de manifestacions per, d’autres còntra, mai pas au meme endrech… Sensa prendre partit sus aquel afaire, fau ben reconóisser que l’argument de la tradicion utilisat per l’autorisar en França, dins lo Miegjorn soncament, a per basa una engana. Ei verai qu’au nòste i a de sègles que fèm córrer lei buous, amb una abrivada promier, e una bandida puei. Mai entre temps les tuèm pas… E sabèm que la promièra corrida espanhòla en cò nòste se tenguet en 1853, per faire plesir a Eugenia de Montijo, la frema de Napoleon lo Pichon, que sonaviam nautres, defensors de la Republica qu’aviá desvirat en 1851, Badinguet…
L’essenciau es que dins nòstei juecs tradicionaus, que li diam pereu Corsa camarguenca, l’eròi ei sovent pas tant lo rasetaire coma lo buou. E qu’es a’n eu que, quand mòre a la fin de sa bèla mòrt, dins son prat, de còps que i a li auborèm una estatua…