Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 23 octobre 2010 en lenga nòsta.
Lo Jorn de l’Api
Per l’Agachaire
Encuei, Duodí 2 de Brumaire, nòsta paura Republica, passet un temps, podiá faire sa fèsta a l’api. E siáu segur qu’en païs d’òc, aquela celebracion deviá pas mancar de mantenèires…
Pasmens, ai pas trobat un solet de nòstei diccionaris que nos diguèsse lo perqué… Nos aprènon totes qu’aquò se sòna « céleri » en francés, citon un parèu de provèrbis, amb aquò pas mai…
I a just aqueu d’Avril que ditz d’aquela planta « Elle est très chaude ». Mai aquò se pòt raportar a una anciana classificacion botanica, que nos ditz plus ren encuei.
E pasmens, lei vertuts de l’api, ieu n’ai totjorn entendut parlar. Per d’allusions quand èro pichòt. E me demandavo de qué podiá n’èsser lo secrèt, d’abòrd que se parlava pas de sei vertuts en ne’n mangent, mai qu’èron lei fremas que devián ne’n servir a son òme ! Vai te’n comprendre aquò quand as quatre ò cinc ans, e encara de temps puei a l’epòca… Pus tard au sachut qu’èra censament una èrba afrodisiaca, e ai aprés ce que voliá dire « anar a l’api »…
Rollet ei lo solet que cita aqueu provèrbi dins son « Gàubi prouvençau » de 1973, e lo revira simplament per « baiser ». Mai explica pereu que, tant, nos vendriá dei Grècs, que per elei l’api èra l’èrba des abelhas, e adonc que de i anar seriá un biais de « butinar ». Ne’n sabo tròp ren mai, bota, i anar ei ben aquò que còmpta…