Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 07 novembre 2009 en lenga nòsta
Santa Carina
Per l’Agachaire
Quand ai vist sus mon cartabèu que lo 7 de novembre l’òm festejava les Carinas, d’abòrd li ai pas creigut… Que de mon temps, de Carinas n’i aviá gis, ni jovas ni vièlhas… E, ieu per ieu, aquò èra un pichòt nom inventat dins les annadas setanta (e que duret pas vint ans) per batejar de filhas que serián puei un jorn, evidentament, perruquieras ò caissieras de supermercats… E bè, vos cresètz pas que non ? I aguet ben, dins l’istòria de la Glèisa , una santa Carina ! Aquela empega, non ?
Adonc, segon la legenda anciana (mai onte i a ren de verai istoricament), Carina fuguet martirisada a Ancarà a la fin dau sègle IV, dins l’encastre des persecucions de l’emperaire Julian l’Apostat. Dison encara que l’i passet pereu son òme, Melacipa, e aquò davans son dròlle. Aqueu, que li disián Antòni, de veire sei gents mutilats e estacats au pilòri ne’n reneguet pasmens pas sa religion, e fin finala lo descapitèron.
Ara, per metre un pauc de realitat dins aquela istòria, se sabètz totes qu’Ancarà ei la capitala de Turquia, benlèu qu’avètz jamai pensat que son nom ancian fuguet un temps Angorà… E òc ! E les cabras, les cats e les conius de l’endrech an totes un peu pron especiau, qu’a donat totei les angoràs que conoissètz… Mai sa doçor a ren de sant…