Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 28 novembre 2009 en lenga nòsta
Lo Jorn dau Mèu
Per l’Agachaire
Aquel Octidí 8 de Frimaire, Mariana se fai doça coma lo mèu, e voudriá que li faguessiam fèsta. Mai dins les temps que siam, sabèm plus tròp se lo devèm celebrar, ò se far de marrit sang per son avenir…
Sabèm totei les problèmas qu’an les abelhas. N’an mai que d’un, mai totes an de resultas parieras : ne’n crèbon, e adieu lo mèu ! Einstein disiá que, les abelhas venguèsson a disparéisser, l’umanitat podriá encar viure tres ò quatre ans, mai pas mai… Benlèu qu’aquela afirmacion èra un pauc relativa, d’abòrd que les abelhas son pas lei soletas per assegurar la pollinisacion de nòstes plantas, cultivadas ò non… Mai son ben les promieras, e les autrei bèstias que fan parier se pòrton gaire mielhs. Adonc bensai que l’umanitat tendriá encar lo còp cinc ò sièis ans… Pas de qué se far ben vièlhs per nautrei !
Dejà que quand parlo a de pichòts dau mèu de mon temps, me prènon quasi per un òme de la preïstòria… Aviam cinc bruscs a nòsta vinha, e lo mèu ne’n manjaviam promier en bresca, amb un biais que de segur conoisson plus : en masteguent la ciera per la triar e pas n’aguer lei dents fachas. Après ne’n metiam de brescas dins un seca-mans ben pròpre, lo torçaviam, l’estacaviam a la còrda dau linge, e laissaviam lo mèu daurat s’escolar dins una bacina. E tornaviam puei tòrcer…