Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 6 février 2010 en lenga nòsta.
Lo Jorn dau Tueis
Per l’Agachaire
Aqueste Octidí 18 de Pluviòsa de son an 218, la Republica celèbra lo tueis, aquel aubrilhon qu’en francés sònon « if ».
Ieu quand ne’n parlo, subran me tòrno veire de pichòt, vestit de negre e blanc, davant sei fuelhas verdas e sa frucha rotja… Ero enfant de còr, e per les enterraments anaviam vestits ansin au cementèri de Forcauquier, ben conoissut per sei lèias de tueis talhats que semblon de clastras de verdura. Pensavo un pauc a mon grand, que sabiáu qu’un temps les aviá rebrondats. Mai subretot, ambé les colègas, quand èra la sason, ne’n manjaviam lei fruchas amb una mescladissa de paur e de delícias… Un pauc de rapugar de causas tant doças dins un cementèri, just après un enterrament. Mai subretot perqué se disiam entre nautres qu’aquelei granas, un pauc pegosas mai tant sucradas, èron de poison se ne’n manjaviam la grana negra dau mitan…
Jamai l’i aviáu plus pensat, e vèno d’anar regardar sus lo Net s’aquò èra verai. E bè òc ! Nòstes crèires de pichòts èron puei pas tant nècis, e aviam ben rason. Degun aviá jamai legit un libre de botanica, ni demandat a un grand, mai fin finala, emai se per nautres èra just un dire que se raportaviam entre nos, amb una fisança totala pasmens, eriam dins la veritat…