Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 24 avril 2010 en lenga nòsta.
Lo Jorn dau Rossinhòu
Per l’Agachaire
Un còp de mai, aqueste quintidí 5 de Floreal, la Republica celèbra lo rossinhòu.
Ai agut parlat, un autre an, de provèrbis e d’expressions rossinholescas. N’i auriá encar mai a dire sus les cançons popularas que n’ei lo tèma, sensa parlar de sa plaça dins la poesia, la faula, lo cònte, la novèla ò lo roman. E per restar dins lo populari, faire la tiera de totei lei mimologismes qu’assajon, ambé de mots de la lenga nòsta, de ne’n refaire lo cant, rempliriá mai que d’una d’aqueles cronicas.
Per ne’n restar encuei a la cançon, despuei una des promieres còblas anonimas d’un trobador (« Quand lo rossinhòls escria… ») jusqu’au darrier album dau Montanaro (« Lo rossinhòu canta »), podèm far lo torn de tot l’espaci occitan, e aquò mila ans de temps, sensa cambiar d’aucèu : « Quand lo rossinhòl e’l folhós… », « Dont ve’n’anatz filheta, lo rossinhòu que vòla… », « Rossinholet que cantes, sus la branca pausat… »… E per restar en Provença nauta, ambé « L’aucèu en gabiòla » ò « Lo rossinhòu messatgier », que Damàs Arbaud sachet nos sauvar au sègle XIX, crenhèm degun en rossinholalha…
Mai avètz que de picar sus lo Net « rossinhòu » ò « roussignòu » (e d’autrei formas encara), e auretz pas fenit de ne’n legir, e de n’entendre…