Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 26 juin 2010 en lenga nòsta.
L’Escaluenha
Per l’Agachaire
Aquest Octidí, lo 8 de Messidòr, lo calendier republican lo consacra a l’escaluenha, que li diam pereu d’eschalòta ò de chalòta. Vaquí un lieume qu’es estat lòngtemps per ieu un mistèri, e dirai pas que non o siegue encara…
De pichòt, èra lo nom que donava ma grand (mai pereu tot lo monde que conoissiáu) a una mena de ceba lònga, qu’èra sempre un pauc rotja, emai de sa segonda pèu. Ai pas sovenir que l’aguèsse jamai aguda facha coire : la gardava per metre dins de saladas. Mai jamai o fasiá au darrier moment : les chaplava doas ò tres oras avans, e lei laissava coire, coma disiá, en lei metent simplament dins lo vinaigre, salat e pebrat, gardent totjorn un cabucèu sus lo saladier. A la fin, au moment de li metre la salada (sovent èra de césers ò de trufas, encara cauds) apondiá just l’òli d’oliva.
Pus tard, quand ai agut regardat de libres de cosina, ai descubert d’escaluenhas qu’avián ren a veire amb aquò. Un jorn me siáu avisat que tanben se vendián, mai qu’aqueles pichòtei cebas, que l’i caupián sovent dedins doas ò tres venas, avián una odor e un gost completament diferents. Pus recentament, ai vist mei vièlhei cebas lòngas vendudas coma « cebas de Simiana ». E ses escaluenhas « vertadieras », vos dirai que sabo encar pas tròp de qué ne’n faire…