Cronica de l’agachaire

Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Chronique pour ce samedi 28 janvier 2012 en lenga nòsta

Sant Pelada

L’òm a pas idèia, m’anètz dire, de se sonar Pelada quand siatz aureolat, subretot se siatz un òme… Pasmens, d’amont de la Provença nauta, este sant es pron conoissut, d’abòrd que fuguet au començament dau sègle VI un celèbre avesque d’Embrun, e que la glèisa de Montgardin ne’n garda encar lo nom, que n’ei lo sant patron.

Sa legenda ne’n fai un interlocutor costumier des angis, que li anonciavon d’eveniments dau futur, e adonc podiá profetisar. Coma tot sant digne d’aqueste nom, fasiá pereu pron miracles. Es ansin qu’un jorn, passent de Realon ambé sa chorma, un rocassàs s’avalanquet d’una cima e li veniá dessús. Tota sa còla mandavon dejà de bravei brams, mai eu faguet tranquillament lo signe de la crotz, e lo rocàs se deiviret e anet s’espoutir un pauc pus luenh.

De miracles ne’n faguet pereu tot plen après sa mòrt. Per aquò, sei relíquias fuguèron raubadas, e passeron de sègles a s’espacejar entre Catalonha e Carcassés. Avans que, fin finala, un de sei braç tornèsse au païs. Emai la glèisa de Montgardin (qu’ei son senhor que l’aviá recuperat) ne’n gardet la mitat, e donet puei l’autra a la catedrala d’Embrun. Lo rèsta demoret de l’autra man des Pireneus, dins la glèisa Santa-Maria de Camprodón. Adonc se volètz encuei pregar sant Pelada en entier, vos fau faire un polit romavagi…